ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΗΡΩΑ

Γεννήθηκε στο χωριό Πεδουλάς, της επαρχίας Λευκωσίας, στις 19 Σεπτεμβρίου 1936.

Σκοτώθηκε στις 11 Μαρτίου 1956 στον Πεδουλά, από βόμβα που έριξε εναντίον των Άγγλων.

Γονείς : Χαράλαμπος και Χρυστάλλα Αριστείδου

Αδελφές : Θεοδοσία, Μαρία και Χρυσάνθη

Ο μαθητής και ήρωας του απελευθερωτικού αγώνα Αριστείδης Χαραλάμπους, σκοτώθηκε σε ηλικία 17 χρονών, μαχόμενος για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού και την Ένωση της Κύπρου μας με την Ελλάδα. Ο ίδιος πρωτοστατούσε αρχικά στις μαθητικές διαδηλώσεις του σχολείου του και έπειτα εντάχθηκε στην Ε.Ο.Κ.Α.

Ο Αριστείδης Χαραλάμπους ήταν μαθητής της έκτης τάξης του Γυμνασίου Πεδουλά όταν σκοτώθηκε. Για τρία χρόνια μελετούσε και Λογιστική με αλληλογραφία, όπου κατά τις θερινές διακοπές εργαζόταν, για να πληρώνει τα δίδακτρά του.

Εντάχθηκε από την αρχή στον αγώνα της ΕΟΚΑ, στους τομείς της Μαραθάσας. Μερικοί από τους Ελλαδίτες καθηγητές του ήταν και οι εκπαιδευτές των μαθητών του Γυμνασίου Πεδουλά στη χρήση όπλων. Η εκπαίδευση γινόταν στο απόμερο εξωκκλήσι της Παναγίας της Βορεινής, στα περιβόλια του χωριού. Συχνά, μετέφερε οπλισμό και βοηθούσε τους αντάρτες των βουνών. Μαζί του στον αγώνα, εργάζονταν και οι αδελφές του, με τη πλήρη συμπαράσταση των γονιών τους. Η μητέρα του λάμβανε μέρος σε λιθοβολισμούς κατά των Άγγλων. Σε κάποιον από αυτούς τραυματίστηκε, μαζί με τη μία κόρη της.

Ο γυμνασιάρχης Κωνσταντίνος Γιαλλουρίδης του Γυμνασίου Πεδουλά, επίσης μέλος της ΕΟΚΑ, γράφει για τον Αριστείδη: «Γνώριζα για τη δράση του τα βράδια κι ότι ερχόταν σπίτι του τις μεταμεσονύχτιες ώρες, ο ίδιος όμως δεν γνώριζε ότι γνώριζα. Μια μέρα στην τάξη δεν βάσταξε και διαμαρτυρήθηκε σ΄ εμένα, γιατί δεν τον εξέταζα. Πρόβαλα κάποια δικαιολογία, όμως δεν τον έπεισε. Γι' αυτό άλλαξα τακτική και τον εξέταζα πιο συχνά, με αποτέλεσμα να μένω κατάπληκτος. Ήταν ο καλύτερος στην τάξη! Διερωτιώμουν πότε έβρισκε χρόνο να μελετήσει, γιατί τις περισσότερες νύχτες τις περνούσε στα βουνά αντάρτης!»

Και η μητέρα του ήρωα αφηγείται: «Τα βράδια που αργούσε να γυρίσει ο Αριστείδης μας, αγωνιούσαμε μες στη σιωπή μας. Όμως, δεν ήταν μόνο ο γιος μας που εργαζόταν για την ΕΟΚΑ. Και οι κορούδες μας λαμβάνανε μέρος στις διάφορες εκδηλώσεις, κι εμάς κρυφός μας πόθος ήταν η απελευθέρωση της Κύπρου και η ένωσή της με την Ελλάδα».

Η γενναιότητα του Αριστείδη φαινόταν και στο σχολείο του. Ένα χαρακτηριστικό περιστατικό που διηγήθηκε ο γυμνασιάρχης του, Κωνσταντίνος Γιαλλουρίδης, συνέβη στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Οι μαθητές του Γυμνασίου Πεδουλά ύψωσαν πολλές ελληνικές σημαίες στο βουνό απέναντι από το σχολείο και επέστρεψαν για να ακούσουν την ομιλία του γυμνασιάρχη για τη σημασία της ημέρας. Όταν οι Άγγλοι αντιλήφθηκαν τις σημαίες και ξεκίνησαν να τις κατεβάζουν, ο Αριστείδης Χαραλάμπους, πρόεδρος των τελειόφοιτων, ξεσήκωσε τους συμμαθητές του, φωνάζοντας: «Πάμε, κύριε Γυμνασιάρχα, να υπερασπιστούμε τη γαλανόλευκη, όπως μας διδάξατε! Δεν πρέπει να την αφήσουμε στα χέρια των εχθρών!» Με το σύνθημά του, 400 μαθητές βγήκαν αποφασισμένοι από τις τάξεις, συνοδευόμενοι από τους καθηγητές τους, και ανάγκασαν τους Άγγλους να επιστρέψουν τις σημαίες, δείχνοντας το αδάμαστο εθνικό τους φρόνημα.

Τον Μάρτιο του 1956, ο Αριστείδης, μαζί με άλλους συμμαθητές του, εξαπέλυσε επίθεση με πέτρες εναντίον μιας αγγλικής στρατιωτικής φάλαγγας, καταφέρνοντας να αποτρέψει μια μεγάλη επιχείρηση των Βρετανών στα γύρω χωριά. Σε αντίποινα, οι Άγγλοι συγκέντρωσαν 70 μαθητές στο προαύλιο του σχολείου, μέσα στο χιονόνερο, και τους χτυπούσαν αλύπητα, προσπαθώντας να αποσπάσουν πληροφορίες για μέλη της ΕΟΚΑ. Ορισμένοι από τους μαθητές συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο των Πλατρών.

Στις 11 Μαρτίου 1956, ημέρα Κυριακή, η τοπική ομάδα της ΕΟΚΑ Πεδουλά ανέμενε να κτυπήσει αυτοκινητοπομπή των Άγγλων στρατιωτών σε τρία σημεία του δρόμου προς τον Κύκκο. Στη μια από τις ομάδες, ενέδρευε και ο Αριστείδης μαζί με τον συμμαθητή του Τάκη Χατζηιωάννου. Βρίσκονταν στην περιοχή της ‘Ανθούσας’, στο μονοπάτι του ‘Αρκομήλαππου’. Ο Αριστείδης κρατούσε δύο χειροβομβίδες αυτοσχέδιας κατασκευής. Στην προσπάθεια του να πυροδοτήσει και να ρίξει τη μία, αυτή εξερράγη μέσα στο χέρι του, αποκόπτοντας του την παλάμη και πληγώνοντας τον θανάσιμα στο στομάχι.

Τα τελευταία του λόγια προς τον συναγωνιστή του ήταν: ‘Τάκη, εγώ πεθαίνω για την Ελλάδα!’.

Η λεβέντισσα μάνα του, μέσα στον σπαραγμό της δήλωσε: ‘Ο γιος μου έδωσε τη ζωή του για την πατρίδα, χαλάλι της!’.

Η πορεία της σορού από το νοσοκομείο της Πεντάγειας προς τον Πεδουλά ήταν θριαμβευτική. Σε κάθε κοινότητα έκανε στάση για να αποτίσει ο κόσμος φόρο τιμής. Στον δε Καλοπαναγιώτη, στον Μουτουλλά και στον Πεδουλά έγινε το αδιαχώρητο. Οι ιερείς με τα άμφια τους έκαναν τρισάγιο, και ο κόσμος έψελνε τον Εθνικό Ύμνο και φώναζε ‘Αθάνατος!’ 

Στην κηδεία του, παρέστησαν όλοι οι κάτοικοι της Μαραθάσας.  Οι συμμαθητές και οι καθηγητές του, υποβάσταζαν το φέρετρo του που ήταν καλυμμένο με την ελληνική σημαία και δάφνινα στεφάνια.

Στις 11 Μαρτίου 1956, μόλις τρεις μήνες πριν ολοκληρώσει το σχολείο και πραγματοποιήσει το όνειρό του για να σπουδάσει στην Ελλάδα, ο Αριστείδης έπεσε ηρωικά για την πατρίδα.

Στην τελετή αποφοίτησης, ο Αριστείδης δεν ήταν παρών για να λάβει το απολυτήριο του. Όταν ο Λυκειάρχης φώναξε το όνομα του από τον κατάλογο των αποφοίτων, ένας εκ των καθηγητών του φώναξε: ‘ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΠΩΝ’.